مقایسه تاثیر فشار و سرمای موضعی قبل از تزریقات عضلانی بر شدت درد ناشی از تزریقات عضلانی در کودکان 12- 5 ساله

سابقه و هدف: تسکین درد حق همه کودکان دردمند است . لذا شناخت، تسکین و کنترل درد کودکان امری ضروری به شمار می‌رود. امروزه روش‌های دارویی و غیر دارویی متعددی جهت تسکین درد ناشی از تزریقات به کار می‌رود که در این میان روش‌های غیر دارویی که از اعمال مستقل پرستاری نیز محسوب می‌شود می‌تواند گاه، تاثیر بیشتری در تسکین و کنترل درد داشته باشد، لذا از آنجا که درد ناشی از تزریقات عضلانی از تجربیات دردناک کودکان است، پژوهشگر بر آن شد که تأثیر دو روش سرما و فشار موضعی را در محل تزریق، بر شدت درد کودکان، بررسی و مقایسه نماید. مواد و روش‌ها: از بین کلیه کودکان مراجعه‌کننده به درمانگاه‌های سرپایی شهرستان نیشابور در سال 1384، به طور تصادفی تعداد 90 کودک 12-5 ساله‌ای که تزریق پنی‌سیلین داشته‌اند انتخاب و به سه گروه 30 نفره تقسیم شدند. در گروه اول (آزمون 1) قبل از تزریق عضلانی در محل تزریق فشار موضعی به کار گرفته شد، در گروه دوم (آزمون 2) از روش سرمای موضعی (کیف یخ) و در گروه سوم (شاهد) از روش عادی برای تزریقات عضلانی استفاده شد. جمع‌آوری داده‌ها بر اساس مشاهده و نیز مصاحبه طبق فرم پرسشنامه بود، همچنین شدت درد کودکان بر اساس معیار قیاسی‌ ـ دیداری و معیار اوخر ( Oucher ) پس از تزریق عضلانی بررسی و با استفاده از آزمون کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که میانگین شدت درد بر اساس معیار اوخر در روش‌های فشار موضعی 1/1 ± 8/26، سرمادرمانی 54/1 ± 2/39 و عادی 06/1 ± 7/86 بوده است. به طوری که آزمون کروسکال والیس نشان داد که در گروهی که قبل از تزریق فشار موضعی به کار رفته است، شدت درد، به طور معنی‌داری کمتر از دو گروه دیگر می‌باشد ( 0001/0 p< ). در نحوه پاسخ‌های ذهنی بعد از اجرای شیوه بین دو گروه آزمون 1 و 2 (فشار و سرمای موضعی) و گروه شاهد اختلاف معنی‌داری وجود دارد به طوری که این پاسخ‌ها در گروه آزمون 1 (کاربرد فشار) کمتر از دو گروه دیگر است (05/0 p< ). نتیجه‌گیری: کاربرد فشار موضعی در محل تزریق عضلانی، در مقایسه با سرما و روش عادی، به طور معنی‌داری باعث کاهش شدت درد و پاسخ‌های ناشی از آن در کودکان می‌شود.